غرور و تعصب: دیده ام من که ماه می روید

۱۳۹۱ مرداد ۳, سه‌شنبه

دیده ام من که ماه می روید

دیده آیا کسی که چوبه ی دار،چوبه ی خشک دار گردد سبز؟!دیده ام من قسم بر آن سر سبزچوبه ها چون چنار گردد سبز*دیده آیا کسی که در شب تارسبز گردد ز چوبه ی داری،آفتابی، ستاره ای، ماهی؟دیده ام من قسم به او، آری!*دیده ام من که ماه می رویدآفتاب و ستاره می رویدهر کجا ریخت خون پاک شهید،لاله از سنگ خاره می روید*دیده ام من که دیو می شکندمثل یک شیشه ی ترک خوردهزیر پای سکوت می ریزددیو بی رحم، زرد و پژمرده*دیده ام من بنفشه می رویددر دل برف، در دل سرمایعنی ای دوستان سبز اندیش!شد بهاران ز گرد ره پیدا

برای مشاهده کلیپ:

http://www.youtube.com/watch?v=9o2ebhMOlg4

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

غرور در لغت نامه ها به معانی تکبر، به خود بالیدن و خودبینی معنی شده و تعصب به طرفداری کورکورانه و حمایت بی چون و چرا. دو کلمه مخرب که با افتخار به عنوان صفات پسندیده یک ایرانی یاد می شوند. آیا اگر همین دو کلمه از خصوصیات هر فرد، هر نژاد، هر حزب و هر دولتی کثر شود، کافی نیست برای رسیدن به جامعه آرمانی؟ آیا کسی که بی غرور و تعصب و شود، می تواند خصوصیت چنان بد دیگری داشته باشد که جامعه را فدای خودش یا اعتقادش بکند؟ به امید آرمانشهر بی غرور و تعصب...