آقای میرحسین سلام


حالتان چطور است؟ حال شما که دیگر بخشی از تاریخ ماست، حال امروز شما درس تاریخ نسل های فردا خواهد شد. فردایی که ما همه چشم انتظارش نشسته ایم و نمی آید. و امروزی که با این حال شما هی کش می آید. امروزی که غروبش طولانی است و حتا شب نمی شود که امید سپیده باشد. اما ما که می دانیم، ما که خوب می دانیم که هیچ غروب خونینی ابدی نبوده است. 


می دانید چند وقت است از حالتان بی خبریم؟ بیش از پانصد روز است که فقط گاه گاهی حال خسته میرمان را از قاصدان پنهان کوچه اختر می شنویم. حالا گاهی فکر می کنم ای کاش قبل از اینکه کوچه اختر را آجر کنند، گاهی از آنجا رد شده بودم. ای کاش آن سد کوچه تان را می توانستیم چون دیوار برلین بشکنیم و آزادی به ارمغان بیاوریم. حالا گاهی فکر می کنم با شکستن دیوار کوچه اختر، کسی که آزاد می شود شمائید؟ یا ما که این همه سال در این حصر نه شرقی نه غربی مان بال و پر زده ایم و در زیرزمین ها سرود خوانده ایم و با فونت های ناشناس مقاله نوشته ایم. شما آزادید آقای موسوی، شما برای شکستن حصر ما آمدید، وگرنه شما که نقاشی می کشیدید و رها کرده بودید. 

درد دلتان ندهم، گفتم بنویسم که بدانید که این بیرون هنوز هم مانده ایم چند نفری که امید را نشان اعتراض می دانیم و خانه هایمان را قبله یکدیگر قرار داده ایم. چند نفری که اگر ادعای اکثریت نداریم، اما امیدواریم، اگر خشمگین نیستیم، اما راسخیم، اگر آواره ایم، اما رویایی داریم. ما رویایی داریم، رویایی که برای رسیدن به آن نمی جنگیم. ما برای رویایمان حرف می زنیم، می نویسیم، لبخند می زنیم. دور هم جمع می شویم. از همه مهمتر، ما هنوز دور هم جمع می شویم.

جمع می شویم و از هم می پرسیم آیا می شود یک بار دیگر در ایران انتخابات برگزار کرد و لبخند زد؟ می شود آیا با شوق به پای صندوق رفت؟ آیا باز پیش از انتخاباتی در خیابان ها خواهیم رقصید؟ آیا روزی اسم شما از صندوق ها در خواهد آمد؟ و همیشه کسی هست در جمع که لبخند می زند و می گوید، می شود. می شود چون ما رویایی داریم. ما سفیران سبز امیدیم تا دیوار کوچه اختر فروریزد و بر ویرانه های آن، بر ویرانه های ایران، همه با هم وسیله ای باشیم تا کرامت انسانی را... تا عزت و هویت ایرانی... تا اشتغال را دغدغه... تا از حق ملت... تا تحقق جامعه ای پر از امید و نشاط...

آقای میرحسین موسوی

صحنه در انتظار شماست

لبیک پیر ما

لبیک