در سال 2014 به طور متوسط هر ماه به یک مسجد یا یکی از مکان های تجمع مسلمین حمله شد. این حمله ها به طرق مختلف، از شعار نویسی و شکستن شیشه تا آتش زدن محل انجام شده است.
اولین حمله، در ژانویه سال 2014 به مسجدی در منطقه ای در شهر استکهلم، با کشیدن عکس صلیب های شکسته (علامت نازی) بر در مسجد انجام شد. اما این حملات بعد از انتخابات مجلس سوئد و پیروزی نسبی حزب دموکراتهای سوئد یا نئونازیست ها شدت گرفت به طوری که در ماه های سپتامبر، اکتبر، نوامبر و دسامبر در هرماه بین دو تا سه مورد حمله به مساجدی در نقاط مختلف کشور گزارش شد.
در یکی از این حمله ها در آخرین هفته سال 2014 مسجدی در اسکیلستونا، یکی از مناطق نزدیک به استکهلم به آتش کشیده شد که پنج نفر در اثر سوختگی در بیمارستان بستری شدند و حال یکی از آنها وخیم گزارش شد.
با وجود پوشش خبری رسانه های مختلف در مورد آتش زدن این مسجد و واکنش های تند رسانه ها، مردم و دولت، تنها چند روز پس از آن مسجدی در بخش جنوبی کشورنیز به آتش کشیده شده که خسارات وارده در این حمله کمتر بود. قبلا نیز در ماه نوامبر شیشه های همین این مسجد را شکسته بودند.
سابقه تاریخی
در سوئد برای اولین بار در سال 1993 مسجد شیعیان در شهری در نزدیکی گوتنبرگ به آتش کشیده شد. عامل اصلی این آتش سوزی به گفته برخی از رسانه ها یکی از اعضای حزب نئونازیست سوئد بود. این مسجد با خاک یکسان شد، اما بعد از آن مسجدی جدید در همان مکان ساخته شد.
هرچند قبل از این تاریخ حمله ای به مساجد در سوئد گزارش نشده است، اما این حمله های مکرر یادآور حادثه تلخ تاریخی "شب شیشه های شکسته" در آلمان است که در یک شب، 9 نوامبر سال 1938 در آلمان و اتریش بسیاری از مکان های زندگی، کسب و کار، و کنیسه های یهودیان به آتش کشیده شد و کف خیابانها با شیشه های شکسته پوشیده شد.
چرا مسجد ها را آتش می زنند؟
حمله به مساجد در سوئد دلایل مختلفی می تواند داشته باشد. یکی از آن دلایل فوبیای اسلام یا اسلام هراسی است که در اروپا رو به رشد است. با روی کار آمدن احزاب ناسیونالیستی و نژادپرست، ظاهرا طرفداران این احزاب جان تازه ای گرفته و با جرات بیشتری به حرکتهای خشونت آمیز و رادیکال دست می زنند.
گروهی اما ادعا می کنند که علت این حملات خشم مردم، از جمله کرد ها علیه جنایات وحشیانه دولت اسلامی داعش است. یکی از هماهنگ کنندگان تجمعات ضد داعش این نظریه را به شدت رد می کند و می گوید که آتش زدن یک ساختمان و آسیب رساندن به مردم بی گناه به هیچ وجه راه مبارزه با جنایات داعش نیست.
اما ظاهرا آتش زنندگان مساجد این طور فکر نمی کنند!
چه کسی مسئول است؟
پلیس امنیت هم اکنون مشغول تحقیق و بررسی حمله به مسجد اسکیلستونا است. اما هنوز نتوانسته هیچ مدرک و یا شاهدی پیدا کند. تا کنون هیچ شخص یا سازمان و گروهی نیز این حملات را بر عهده نگرفته است.
دولت مورد انتقاد شدید قرار گرفته که نمی تواند امنیت مساجد را تامین کند.
نخست وزیر سوئد در این باره گفته است: "این سوئد نیست و اینها سوئدی نیستند!". استفان لوفن نخست وزیر جدید سوئد این حملات را حمله به آزادی عقیده و حمله به کل جامعه سوئد می داند و می گوید نمی توان با مفهومی جز "حملات تروریستی" آن را توجیه کند.
دولت اعلام کرده است که در سال جدید میلادی مساجد و کنیسه ها، و سایر گروه های مذهبی می توانند برای تامین امنیت خود کمک هزینه دریافت کنند.
به مسجد من دست نزنید!
"به مسجد من دست نزنید" نام تجمعی بود که در تاریخ 2 ژانویه، همزمان در سه شهر بزرگ سوئد، استکهلم، گوتنبرگ، و مالمو برگزار شد. این تجمع برای نشان دادن حمایت مردمی از مساجد و مراکز دینی و همچنین برای نشان دادن نفرت از نژادپرستی و اقدامات نازیستی در جامعه بود.
در این تجمعات خیابانی که در هوای سرد و طوفانی سوئد برگزار شد در هر سه شهر هزاران نفر از اقوام و مذاهب مختلف شرکت کردند. دعوت کنندگان این تجمعات سازمانها و نهادهای مختلفی بودند که از زمره آنها کلیسای سوئد (بزرگترین سازمان کلیسا های کشور)، جوانان چپ، جوانان حزب سوسیال دموکرات، جنبش آزادی مسیحیت، و چندی از سازمانهای ضد نژادپرستی، سازمانهای اسلامی و انجن های صلح بودند. این انجمنها یکی از دلایل دعوت خود را "تهدید جان آدمها در این اقدامات وحشیانه" و "به خطر انداختن آزادی عقیده و مذهب در کشور سوئد" اعلام کردند.
البته این تجمع اولین و تنها اقدام علیه حمله به مساجد نبوده است. بعد از آتش زدن مسجد اسکیلستونا، شبکه ضد نژادپرستی فیس بوکی از اهالی شهر دعوت کرد که برای حمایت از افرادی که در مسجد بودند و همه معتقدین به اسلام دیوارهای این مسجد را با عکس قلب بپوشانند و نام این حرکت را "بمباران قلبها" گذاشت که با استقبال مردم هم روبه رو شد.
وزیر امور اجتماعی سوئد نیز اعلام کرد که در بمباران قلبهای بعدی (2 ژانویه) در برابر مسجد اوپسالا حضور خواهد یافت.
Bild: Omar Mustafa
Bild: ungdom mot rasism
منابع:
